[1] توضیح المسائل (المحشى للإمام الخمینی)، ج ‏1، ص 966، مسأله 1743.

[2] بقره، 184.

[3]توضیح المسائل (المحشى للإمام الخمینی)، ج ‏1، مسأله 1707. 

[4] نجاة العباد (للإمام الخمینی)، ص: 168.

[5] (بهجت:) ولى اگر تا رمضان بعد بتواند روزه بگیرد واجب است قضاى آن را بگیرد و در صورت عدم توانائى واجب است براى هر روز یک مد طعام از گندم و جو و مانند اینها صدقه دهد.

 (سیستانى:) ولى در صورت دوّم باید براى هر روز یک مُد طعام به فقیر بدهد و چنانچه بعد بتواند روزه بگیرد، واجب نیست قضا نماید.

[6] (گلپایگانى، صافى:) و بلکه در صورت اول هم بنا بر احتیاط لازم ..

[7] (خوئى، تبریزى، زنجانى، فاضل:) باید براى هر روز یک مد طعام به فقیر بدهد... .

[8] (خوئى، گلپایگانى، تبریزى، زنجانى، فاضل، صافى:) احتیاط مستحب... .

[9] (مکارم:) مسأله روزه بر کسانى که مبتلا به بیمارى استسقاء هستند، یعنى زیاد تشنه مى‏شوند و توانایى روزه گرفتن را ندارند و یا براى آنها بسیار مشکل است، واجب نیست ولى باید براى هر روز یک مد طعام که در مسأله قبل [ (1725)] به آن اشاره شد کفاره بدهند و بهتر است که بیش از مقدار ضرورت آب نیاشامند و اگر بعداً بتوانند قضا کنند احتیاط واجب قضا کردن است. توضیح المسائل (المحشى للإمام الخمینی)، ج‏1، ص: 957، مسأله 1727.