فقها در این باره میگویند:
اگر انسان چیزی از اثاثیه و وسایل دیگران را نجس کند، چنانچه آن چیز را، صاحبش در کارى که شرط آن طهارت واقعى است (مثل خوردن و آشامیدن و یا آب وضو و غسل) استعمال مىکند، واجب است نجس بودن آن را به صاحبش بگوید. در غیر این صورت، اطلاع دادن به وی لازم نیست.
[1] پس در فرض سؤال، صاحبخانه که از موضوع خبر ندارد، اسباب و وسایلش برای وی حکم شیء نجس را ندارند.
اما دربارهی رفت آمد چنین شخصی به منزل شما باید گفت، اگر شما یقین داشته باشید که وی دست مرطوب خود را به محل نجس زده است و سپس بدون شستن دست و با دستی مرطوب با وسایل شما تماس بر قرار کند، وسیلهی با آن تماس انجام شده، نجس میشود. البته تحقق چنین امری(به طوریکه تمام موارد آن با یقین شخص همراه باشد) بسیار به ندرت اتفاق میافتد. و به طور کلی بهتر است انسان برای جلوگیری از بسیاری از زحمات و شبهات و افتادن در وسواس همان ابتدا به نحوی صاحبخانه را در جریان موضوع قرار دهد.
[1]. ر.ک: امام خمینی، توضیح المسائل (محشّی)، ج1، ص 141، گردآورنده: بنیهاشمی خمینی، سید محمدحسین، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ هشتم، 1424ق؛ فاضل لنکرانى، محمد ، جامع المسائل، ج2، ص 85، انتشارات امیر قلم، قم، یازدهم، بیتا؛ تبریزى، جود، استفتاءات جدید، ج2، ص 35، قم، اول، بیتا.