درود فرستادن بر افراد، بویژه مؤمنان از آدابی است که در قرآن کریم بدان تأکید شده است:
«وَ إِذا جاءَکَ الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِآیاتِنا فَقُلْ سَلامٌ عَلَیْکُمْ...»؛
[1] هر گاه کسانى که به آیات ما ایمان دارند نزد تو آیند به آنها بگو: سلام بر شما.
«فَإِذا دَخَلْتُمْ بُیُوتاً فَسَلِّمُوا عَلى أَنْفُسِکُمْ تَحِیَّةً مِنْ عِنْدِ اللهِ مُبارَکَةً طَیِّبَة»؛
[2] هنگامى که داخل خانهاى شدید بر خویشتن سلام کنید، سلام و تحیتى از سوى خداوند، سلام و تحیتى پر برکت و پاکیزه.
«علیه السلام» (سلام بر او باد)، عبارتی دعایی است جهت درود فرستادن بر اشخاص و دلیلی برای اختصاص آن به معصومان(ع) نداریم. در برخی زیارات از «السلام علی» و نظایر آن، برای درود فرستادن برای غیر پیامبران و امامان استفاده شده است؛ نظیر «السلام علی الحسین و ... علی اصحاب الحسین»،
[3] «السلام علیک ایها العبد الصالح...»،
[4] «السلام علیک یا بنت رسول الله ...».
[5]
بر همین اساس است که در پارهای از متون بعد از نام بزرگانی چون حضرت عباس
[6] و سلمان فارسی
[7]- نیز عبارت (علیه السلام) مورد استفاده قرار گرفته است.
اما با این وجود و با آنکه سلام دادن بر هر مؤمنی روا و پسندیده است، اما با توجه به اینکه در جامعه دینی، عرفی شکل گرفته که چنین عبارتی را تنها بعد از نام معصومان و یا افراد خاصی از منسوبانشان به کار میبرند و گسترش کاربرد آن برای دیگر مؤمنان، به نوعی ایجاد سؤال و حساسیت میکند، سزاوار است که برای سلام و احترام به افراد باایمان از کلمات و عبارات دیگری استفاده شود.
[4]. زیارت حضرت عباس (ع).
[5]. زیارت حضرت معصومه(س).
[6]. «عبّاس علیه السّلام»؛ فهری زنجانی، احمد، آهى سوزان بر مزار شهیدان (ترجمه اللهوف)، ص 89، تهران، جهان، چاپ اول، 1348ش.
[7]. «حضرت سلمان علیه السّلام»؛ خوانساری، آقا جمال محمد بن حسین، شرح بر غرر الحکم و درر الکلم، ج 2، ص 96، دانشگاه تهران، چاپ چهارم، 1366ش؛ نیز ر. ک: فیض الإسلام اصفهانی، علی نقی، ترجمه و شرح الصحیفة السجادیة، ص 197، تهران، فقیه، چاپ دوم، 1376ش.