موضوع رجعت، از مسائل اعتقادی مذهب شیعه دوازده امامی است که روایات فراوانی را در مورد آن می‌توان در منابع معتبر مشاهده کرد.

بر اساس برخی از این روایات، پس از ظهور امام مهدی(عج) و استقرار دولت جهانی آن‌حضرت، امام حسین(ع) نخستین معصومی خواهد بود که رجعت نموده و عهده‌‌دار حکومت الهی در زمین می‌‌گردد.

با این وجود؛ اما روایاتی که مدت حکومت حضرتشان را مشخص می‌کنند بیشتر در منابع متأخر و نه چندان قابل اعتماد نگاشته‌ شده و تا حدی مختلف و ناهمخوان‌اند که طبعا باید بر اساس اصول حدیث‌شناسی به بررسی آنها پرداخت و ما بدون وارد شدن به این موضوع، و نیز این‌که ممکن است اعداد یادشده جنبه نمادین داشته و به دوام حکومت عدل اشاره کنند، نه تاریخ دقیق سال‌های حکومت، تنها به ذکر برخی از این روایات بسنده می‌کنیم:

1. مدت حکومت ایشان آن‌چنان طولانی خواهد شد که «ابروهایشان بر چشم‌هایشان می‌افتد».[1]
2. برخی روایات، مدت این حکومت را چهل سال دانسته‌اند.[2]
3. در روایتی، مدت چهل هزار سال برای این حکومت نقل شده[3] که با توجه به مشابهت متن آن با روایات قبلی، محتمل است که افزوده‌شدن کلمه «الف» و یا «هزار» ناشی از سهو القلم باشد.
4. در یکی از کتاب‌های سده اخیر، روایتی نقل شده است که بر اساس آن، امام حسین(ع) پنجاه‌ هزار سال حکومت خواهند کرد![4]

این روایت را در منابع قدیمی‌تر نیافتیم.

به هر حال، اگرچه در منابع معتبر، گزارشی از این حکومت طولانی مدت چندین ده‌‌هزار ساله وجود ندارد؛ اما نمی‌توان وقوع آن‌را از محالات دانست.

بنابر این، آنچه فراوان در منابع روایی بیان شده، اصل رجعت امام حسین(ع) و طولانی ‌بودن حکومت ایشان پس از دوران ظهور است، نه تعیین دقیق زمان و دیگر جزئیات آن.

[1]. حلی، حسن بن سلیمان بن محمد، مختصر البصائر، محقق، مصحح، مظفر، مشتاق، ص 117، 120، قم، مؤسسة النشر الإسلامی، چاپ اول، 1421ق؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 53، ص 44، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق.‌ «إِنَّ أَوَّلَ مَنْ یَرْجِعُ لَجَارُکُمُ الْحُسَیْنُ ع فَیَمْلِکُ حَتَّى تَقَعَ حَاجِبَاهُ عَلَى عَیْنَیْهِ مِنَ الْکِبَر».

[2]. بحار الانوار، ج 53،  ص 64. «عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالا سَمِعْنَاهُ یَقُولُ إِنَّ أَوَّلَ مَنْ یَکُرُّ فِی الرَّجْعَةِ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ ع وَ یَمْکُثُ فِی الْأَرْضِ أَرْبَعِینَ سَنَة».

[3]. جزائری، نعمت الله، ریاض الابرار فی مناقب الأئمة الأطهار(ع)، ج 3، ص 255، بیروت، مؤسسة التاریخ العربی، چاپ اول، 1427ق.                        

[4]. یزدی حائری، علی‏، الزام الناصب فی إثبات الحجة الغائب(عجّ)‏، محقق، مصحح، عاشور، علی‏، ج 2، ص 139، بیروت، مؤسسة الأعلمی‏، چاپ اول، 1422ق.