16942
«عصمت» از ریشه لغوی «عصم» به معنای نگهداریکردن و محافظت است، چنانچه خدا خطاب به پیامبرش میفرماید: (والله یعصمک من الناس: خدا در مقابل مردم، نگهبان توست).
در اصطلاح روایی و کلامی، منظور از «عصمت»، وجود قدرتی در انسان معصوم كه باعث حفظ او از ارتکاب چیزهایی است که مورد رضایت پروردگار نیست. در واقع، عصمت نتيجهى علم معصوم به پیامدهای گناه است؛ يعنى آگاهی معصومان به پیامدهای گناهان به گونهاى است كه هيچگاه قواى ديگر مادی انسانى نمیتواند او را به گناه بکشاند.
به عبارت دیگر، معصوم بر اثر بالا بودن مراتب شناختش از خداوند متعال و دلباختگى نسبت به جمال و كمال حق به خود اجازه نمیدهد كه گامى بر خلاف رضاى او بردارد، و عشق و علاقه انسان به معبود و درک جمال و جلال پروردگار و آگاهى از نعمتهاى بیپايانش در حق وى، آنچنان در روحش خضوع و فروتنى به وجود میآورد كه هرگز به فكر گناه نمیافتد، چه رسد به اينكه مرتكب گناه شود.
شیعیان معتقدند که تمام انبیای الهی و جانشینان برحق پیامبر اسلام(ص) و نیز دختر گرامی آن حضرت، از مقام عصمت برخوردارند.
فرشتگان الهی نیز معصوم میباشند.