فقها در برخی از احکام کفن و دفن مردگان گفتهاند: مستحب است دهان و چشمهای مرده را ببندند.
[1]
این حکم برگرفته از روایات و برخی گزارشات از رفتار امامان معصوم(ع) است؛ از جمله این
که امام صادق(ع) در جریان فوت فرزندشان(اسماعیل)، ریش و سبیل او را به هم چسباند(دهانش را بست) و چشمان او را برهم گذاشت و روپوشی بر صورت او کشید.
[2]
شاید حکمت این کار، آن باشد که اگر دهان و چشمان مرده باز بماند و در همان حالت، بدنش سرد شود، تا هنگام دفن چهرهاش به نحو نامطلوبی تغییر خواهد کرد.
[2]. طوسى، ابو جعفر محمد بن حسن،
تهذیب الأحکام، ج 1، ص 289، ح 842، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.