بر اساس یک گزارش، روزى رسول خدا(ص) نزد همسران خود از همسر اولش خدیجه(س) یاد نمود و به یاد او گریست. اما عائشه[1]- با لحنی نکوهشگر- گفت: چرا باید بر پیرزن سرخرویی از پیرزنان بنی اسد گریست؟! آنحضرت فرمود: وقتی همهی شما مرا تکذیب میکردید او مرا تصدیق کرد؛ به من ایمان آورد هنگامی که شما کافر بودید، و برایم فرزند آورد، اما شما نازایید! عائشه گفت: پس از آن ما دائم با یاد کردن از خدیجه خود را به پیامبر خدا نزدیک میکردیم».[2]
همچنین در گزارشی دیگر از امام صادق(ع) نقل شده است: «روزی رسول خدا(ص) وارد خانهاش شد و دید که عائشه بر سر فاطمه(س) فریاد میکشد و میگوید: به خدا سوگند اى دختر خدیجه، تو گمان میکنی که مادرت برتر از ما بود؟ او چه برترى بر ما داشت؟! او هم مانند یکى از ما بود! فاطمه نیز این سخنان را میشنید، اما هنگامی که پدرش را دید به گریه افتاد. پیامبر(ص) به او فرمود: دخترم! چرا گریه میکنى؟ فاطمه(س) گفت: عائشه نام مادرم را برد و او را تحقیر کرد و من گریهام گرفت. پیامبر(ص) خشمگین شد و فرمود: اى حمیرا دست بردار! خداى تبارک و تعالى زنی که زاینده و مهربان باشد را مبارک گردانیده است. خدیجه که خدایش رحمت کند، برایم فرزندانى آورد، یکى طاهر که نام دیگرش عبداللَّه و مطهر بود. و فرزندان دیگرش از من، قاسم، فاطمه، رقیه، ام کلثوم و زینب بودند، ولى تو از زنهایى هستى که خداوند نازایش قرار داد و فرزندى نیاوردى».[3]
آنچه در مورد این گزارشها - با فرض پذیرش آنها - میتوان گفت این است که:
مگر پیامبر(ص) حق نداشت نسبت به همسری که با جان و مال در تمام سختیها تا لحظهی مرگ در کنارش بود، ابراز احساسات کند و یادش را گرامی بدارد؟!
و آیا جواب گستاخی غیر از این است که برتریهای حضرت خدیجه(س) و نقص طرف مقابل بیان شود؟
البته تمام آنچه گفته شد، با فرض پذیرش گزارشهای یاد شده است.
[1]. «علت ازدواج پیامبر(ص) با عایشه»، 14590؛ «بررسی روایت «جدا کردن عائشه از امّ المؤمنین»، 30081؛ «سرگذشت عائشه پس از جنگ جمل»، 68913
[2]. اربلی، علی بن عیسی،کشف الغمة فی معرفة الأئمة، محقق، مصحح، رسولی محلاتی، سید هاشم، ج 1، ص 508، تبریز، نشر بنی هاشمی، چاپ اول، 1381ق. «ذَکَرَ النَّبِیُّ ص خَدِیجَةَ یَوْماً وَ هُوَ عِنْدَ نِسَائِهِ فَبَکَى فَقَالَتْ عَائِشَةُ مَا یُبْکِیکَ عَلَى عَجُوزٍ حَمْرَاءَ مِنْ عَجَائِزِ بَنِی أَسَدٍ فَقَالَ ص صَدَّقَتْنِی إِذْ کَذَّبْتُمْ وَ آمَنَتْ بِی إِذْ کَفَرْتُمْ وَ وَلَدَتْ لِی إِذْ عَقِمْتُمْ قَالَتْ عَائِشَةُ فَمَا زِلْتُ أَتَقَرَّبُ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ بِذِکْرِهَا».
[3]. شیخ صدوق، خصال، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ج 2، ص 405، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، 1362ش.