«مقام حیرت» یا «مقام تحیر» اصطلاحی عرفانى بوده؛ و به معنای سرگردانى در بحر توحید و وادى عشق است که بنده در دریاى بی‌کران احدیت سرگردان شود و محو جمال و جلال جبروت الهى شود.
[1]
مقالات متعددی در شرح و توضیح حیرت و بیان اقسام آن در مجلات و در پایگاه‌های اینترنتی آمده است؛
[2] چنان‌که در پاسخ‌های این سایت نیز اشاراتی به «مقام تحیر» شده است؛
[3] از این‌رو ضرورتی در طرح مجدد آن در این‌جا دیده نمی‌شود.
اما معنای جملاتی که در پرسش آمده این است که انسان سالک وقتی به مقام حیرت رسید، در حقیقت وصل به حضرت حق شده و به مقام وصال رسیده است. بنابر این نباید برای بیان و تعریف حالت تحیر بگوییم که مثلاً علامتش آن است که صدایی از عالم غیب بر قلب و گوش او برسد، یا مکاشفه‌ای برای او رخ داده و مطلب پنهان و غیبی بر او آشکار شود.
خلاصه همان‌گونه که بیان شد مقام تحیر، مقام محو در جمال، جلال و جبروت خداوند است و دارای علامت نیست.
برخی معتقدند که آیاتی که نشانگر آن
می‌باشند که انسانها نمیتوانتد به خدا و دانش او احاطه یابند، ناظر به همین مقام حیرت است.
[1]. سجادی، سید جعفر، فرهنگ معارف اسلامى، ج 1، ص 479، تهران، دانشگاه تهران، چاپ سوم، 1373ش
