اگرچه نفخ روح بار اوّل در حضرت آدم(ع) بود، اما آیاتی از قرآن به صراحت میفرماید این نفخ روح در تمام نسل آدم جریان دارد؛ مانند این آیات شریفه:
1. «همان کسى که همه چیز را نیکو آفرید، و آفرینش انسان را از گل آغاز کرد. سپس [تداوم] نسل او را از چکیده آبى حقیر مقرّر کرد. آنگاه [ساختار] او را تنظیم کرد، و از روح خویش در او دمید، و براى شما شنوایى و چشمها و دلها قرار داد، [ولى] اندکى سپاس مىگزارید».
[1]
2. «همانا انسان را از عصارهاى از گل آفریدیم. سپس او را به صورت نطفهاى در جایگاهى استوار قرار دادیم. آنگاه نطفه را لخته خونى کردیم، و لخته خون را به پاره گوشتى مبدل نمودیم، پس آنرا استخوانها کردیم، آنگاه به استخوانها گوشتى پوشاندیم، سپس آنرا آفرینشى دیگر دادیم [و در آن روح دمیدیم]».
[2]
البته با این توضیح که بر اساس روایت امام باقر(ع) مقصود از «آفرینش دیگر» همان نفخ روح است.
[3]
[3]. قمى، على بن ابراهیم، تفسیر القمی، ج 2، ص91، دار الکتاب، قم، چاپ سوم، 1404ق.