คำว่า “ชากิร” เป็นอิสมุ้ลฟาอิ้ลจากรากศัพท์ “ชุกร์” และ กะฟู้ร เป็นศีเฆาะฮ์ มุบาละเฆาะฮ์จากรากศัพท์ “กุฟร์” เหตุที่คำหนึ่งใช้ในรูปอิสมุ้ลฟาอิ้ล และอีกคำหนึ่งใช้ในรูปศีเฆาะฮ์ มุบาละเฆาะฮ์นั้น นักอรรถาธิบายให้ทัศนะไว้ว่า เนื่องจากจำนวนของชากิร (ผู้ขอบคุณ) มีน้อยกว่าผู้ลำเลิกบุญคุณ จึงใช้อิสมุ้ลฟาอิ้ลกับการขอบคุณ และใช้ศีเฆาะฮ์มุบาละเฆาะฮ์กับการลำเลิก[1]

ตัฟซี้รเนมูเนะฮ์ให้ทัศนะเกี่ยวกับเรื่องนี้ไว้ว่า “เนื่องจากไม่มีผู้ใดจะสามารถขอบคุณพระองค์ได้อย่างเหมาะสม จึงใช้อิสมุ้ลฟาอิ้ลในกรณีของการขอบคุณ แต่กลับใช้คำว่า “กะฟู้ร”ในกรณีของการลำเลิก กะฟู้รเป็นศีเฆาะฮ์มุบาละเฆาะฮ์ อันสื่อถึงความรุนแรงที่มากขึ้น เนื่องจากผู้ที่บังอาจลำเลิกเนียะอ์มัตที่ยิ่งใหญ่ ก็เท่ากับว่ากำลังลำเลิกอย่างรุนแรง ทั้งนี้ก็เพราะอัลลอฮ์ทรงตระเตรียมทุกอย่างเพื่อการนำทางมนุษย์ ฉะนั้น หากมนุษย์คนใดเมินเฉยต่อสิ่งเหล่านี้ก็ย่อมเป็นการปฏิเสธหรือกุฟร์ในระดับรุนแรง[2]

อนึ่ง คำว่ากะฟู้รใช้สื่อได้ทั้งการปฏิเสธเนียะมัต และการปฏิเสธในแง่ความเชื่อ ดังที่รอฆิบได้กล่าวไว้ในหนังสือ อัลมุฟเราะด้าต[3]