Müxtəlif bəşər elmləri arasında bəzi elmlər çox da fayda və səmərəyə malik deyildir, bunlar çoxlu elmi və əməli bəhrələrə, faydalara malik olan və əksəriyyət təşkil edən sair elmlərlə müqayisədə cüzi əhəmiyyətə malikdirlər. Bu kimi bəhrəsiz elmlərdən biri kimi qəribə elmlərin – misal üçün, cəfr, rəml, [1] nücum və s. adını qeyd etmək olar. Əlbəttə, bu elmlər sehr və cadu ilə aşkar ixtilaflara və dərin fərqlərə malikdir. Qəribə elmlər xüsusi qayda-qanunları öyrənməklə əldə olunur, bunların öyrənilməsinin əsl hədəfi və məqsədi xüsusi formullar vasitəsi ilə gələcəkdən xəbər vermək, müxtəlif şəxslərin əhval və rəftarlarından məlumat əldə etməkdir. Bu da həmişə deyil, yalnız bəzi hallarda həqiqətlə uyğun olur. Buna görə də həqiqətən ilahi dinlərin ən əhatəlisi və kamili olan islam dinində onların öyrənib-öyrədilməsinə dair təşviq gözə dəymir. [2] Amma bütün müctəhidlərin aşkar bəyanına əsasən, sehr və cadunun öyrənib öyrədilməsi və istifadə edilməsi haramdır. Yalnız əqli və şəri məqsədlər olan cüzi hallar istisna olunur. [3] Çünki onun həm özü, həm də müqəddiməsi Allahın  haram buyurduğu işin nümunələrindəndir, məs; şəri olmayan riyazətlər, cinlərin ehzar edilməsi (çağırılması), xüsusən başqalarının gündəlik işlərində qarışıqlıq yaratmaq məqsədi olduqda şəriət sahibi tərəfindən şiddətlə qadağan edilmişdir. Həmin dəlilə görə ilahi kitab olan Quran, Peyğəmbər (səlləllahu əleyhi və alih) sünnəti və Əhli-beyt (əleyhimus-salam)-ın rəftar və davranışı əsasında ilahi maarif və hökmlərin təbliğ və nəşrini öhdəsinə alan bu alimlər çox da mühüm əhəmiyyət kəsb etməyən elm və kitablardan heç vaxt istifadə etməmiş və hal-hazırda da etmirlər. Amma böyük şiə şəxsiyyətlərindən bəziləri qəribə elmlərdən bəhrə almışlar, amma bunu heç vaxt izhar etmirdilər. Belə ki, Müəllim Sani – Əbu Nəsir Farabi (r) cəfr elmində bir kitabça yazmış, lakin bir müddətdən sonra onu məhv edərək buyurmuşdu: “İstəmirəm ki, mənim əsərlərim bu elm sahəsində olsun.” [4] Bu məsələ ilə əlaqədar Əllamə Həsənzadə Amuli yazır: “Cəfr elmi həfr (quyu qazmaq) kimidir; bəzən xəzinəyə çatır, bəzən isə yalnız əzab əziyyəti qalır.” [5]

Əhli-beyt (əleyhimus-salam)-dan nəql olunan duaların yazıldığı kitablarının mövqeyinə diqqət yetirməklə bizə lazım olan, eləcə də dində təkid olunan məsələ dua kitablarının öyrənilməsi və onlardan istifadə edilməsidir. Çünki bu mühüm məsələyə diqqət yetirməklə Xaliqlə məxluq arasında əlaqə daim bərqərar olur və bu kimi hallarda rəml, cəfr və s. kitablara ehtiyac duyulmur.

Əlavə məlumat üçün bax:

1. “Kifayətur-rəml”, Seyid Cavad Zehni Tehrani

2. Görünüş: “Sehrin müşahidəsinin haram olmaması və onun barəsində tədqiqat”, sual 13799 (13637).

3. Görünüş: “Başqa aləm varlıqları ilə əlaqə”, sual 292

4. Görünüş: “Cinin və şeytanın qüdrəti”, sual 10487 (10479).

5. Görünüş: “İnsanın cinlə əlaqəsi”, sual 13323 (13096).

6. Görünüş: “İnsan və cinlə əlaqə”, sual 468