«حقیقت شرعیه» عبارت است از: استعمال لفظ در معنایى که شارع در زمان خودش آن معنا را تعیین کرده باشد. توضیح این‌که، بی‌گمان مسلمانان از برخى الفاظ؛ مانند صلاة، صوم، حج و زکات، معانى مخصوص شرعى می‏فهمند که قبل از اسلام در لغت عرب معروف و ...

بی‌گمان شاعران شعرسرا و کاهنانی سخن‌سرا در دوره‌ی جاهلیت وجود داشتند، و گرنه معاصران پیامبر اسلام(ص)، ‌در صدد مقایسه‌ی قرآن کریم با آن سخنان برنمی‌آمدند تا خداوند در پاسخ بفرماید:«وَ ما هُوَ بِقَوْلِ‏ شاعِرٍ قَلیلاً ما تُؤْمِنُونَ»؛ «وَ لا بِقَوْلِ‏ کاهِنٍ‏ قَلیلاً ...

قاعده‌ای در فلسفه وجود دارد که «فاقد الشیء لایکون معطی الشیء» (آنکه چیزی را ندارد نمی‌تواند همان چیز را به دیگران ببخشد) منظور از این قاعده آن است که فاعل و معطی باید واجد اصل کمالات، بلکه واجد مراتب بالای کمالات باشد تا بتواند چیزی از جنس آن ...

بنابر تحقیق و جست‌وجو در منابع حدیثی و تاریخی که در دسترس ما بود؛ حسین بن حمدان‏ خصیبی (متوفای 334ق) اولین فردی بود که با سند خودش از سعید بن مسیّب مشابه چنین گزارشی را ارائه کرده است. اعتبار یا عدم اعتبار این خبر بستگی به عواملی دارد؛ ...

«وَ قُلِ الْحَقُّ مِنْ رَبِّکُمْ فَمَنْ شاءَ فَلْیُؤْمِنْ وَ مَنْ شاءَ فَلْیَکْفُرْ إِنَّا أَعْتَدْنا لِلظَّالِمینَ ناراً أَحاطَ بِهِمْ سُرادِقُها وَ إِنْ یَسْتَغیثُوا یُغاثُوا بِماءٍ کَالْمُهْلِ یَشْوِی الْوُجُوهَ بِئْسَ الشَّرابُ وَ ساءَتْ مُرْتَفَقا»؛[1] خداوند پس از تذکرى که در آیات قبل به پیامبر اسلام(ص) داده ...