«عتق» یا «تحریر رقبه» واژه‌ای قرآنی و فقهی به معنای آزاد کردن برده است.

آزادکردن بردگان به خودی خود، عملی بسیار ارزشمند بوده و از بالاترین ...

ابتدا باید گفت که غنا و بی‌نیازی واقعی ویژه خداوند بوده و تمام دیگران فقیر الی الله هستند. اما در لایه‌های بعدی و در نگاه مادی نیز نیازهای انسان‌‌‌ها قابل شمارش نبوده و فردی می‌تواند در جنبه‌ای بی‌نیاز ...

در نگاه دین اسلام، آخر الزمان به دوره پایانی دنیا و مرتبط با بعثت پیامبر(ص) و ظهور منجی موعود گفته می‌شود.

در مورد تاریخ این دوران نظریات مختلفی مطرح می‌شود، ولی به طور کلی می‌توان آن‌ را به ...

آسیه بنت مزاحم، همسر فرعون یکی از بانوان موحد و خداپرستی است که در قرآن ...

رجوع کنید: آصف بن برخیا(ع).

بنابر آنچه در برخی روایات و منابع تفسیری آمده است؛ آصف بن برخیا وزیر حضرت سلیمان(ع) و خواهر زاده حضرتشان بود. وی همچنین وصی حضرت سلیمان(ع) بوده که او نیز بعد از خود، حضرت زکریا(ع) را وصیّ خویش نمود. ...

واژه «آل ابراهيم» در قرآن کریم دو بار و در آیات 54 سوره نساء و 33 آل عمران آمده است.

مفسّران قرآن، در مورد مصادیق آل ابراهيم چند احتمال را مطرح كرده‌اند:

1. منظور از آل ابراهیم، ...

«آل عمران»، اصطلاحی قرآنی است که تنها یک‌بار و در کنار آل ابراهیم آمده است: «إِنَّ اللَّهَ اصْطَفى‏ آدَمَ وَ نُوحاً وَ آلَ إِبْراهيمَ وَ آلَ عِمْرانَ عَلَى الْعالَمينَ»؛ خدا آدم و نوح و خاندان ابراهيم ...

رجوع کنید: «بنی اسرائیل».

حضرت آمنه(س)، مادر پیامبر اسلام(ص)، دختر‏ وهب‏ بن عبد مناف بن زهرة بن كلاب، از مادری به نام «بره» دختر عبد العزى بن عثمان بن عبد الدّار بن ...

یکی از «حضرات خمس»، حضرت الهیت است که در آن همه اشیا موجودند؛ اما وجود آنها در آن حضرت زمان‌مند نیست؛ بلکه حال و آنی دائم است. به عبارت دیگر، ازل و ابد در آن‌جا متحد می‌باشند. حال ...

رجوع کنید: «شنیدن کی بود مانند دیدن».

«اباضیه» پيروان فردی به نام «عبداللّه بن اباض تميمی‌« می‌باشند كه گرایش به عقاید خوارج داشت، اما از خوارج افراطى كناره گرفت تا جایی که با هشام بن حکم، متکلم معروف شیعی روابط صمیمانه‌ای ...

رجوع کنید: «امتحان». 

واژه‌ی «سحاب» در زبان فارسی به معنای «ابر» است. در قرآن کریم  بارها از ابرها به عنوان  یکی از نشانه‌های پروردگار هستی و نیز یکی نعمت‌های بزرگ ...

جز در مناقب ابن شهرآشوب، در دیگر منابعی که در آنها به نام فرزندان امام حسین(ع) اشاره شده و یا مبارزه شهدای ...

«ابلیس» از ریشه «بلس» و برگرفته از كلمه‌ی «ابلاس»، به معنای غم و اندوهی است كه از شدت یأس و ناامیدی باشد. و آیه «وَ يَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ يُبْلِسُ الْمُجْرِمُون‏» ناظر به همین معناست. یعنی و روزی ...

«سبیل» به معنای راه است و «ابن السّبيل» اگرچه معنای اولیه‌اش «فرزند راه» است، اما آنچه در قرآن و روایات و دیگر منابع دینی به این اصطلاح اشاره شده است، مراد از آن، مسافری است که در راه مانده و نيازمند ...

حسین با کنیه‌ی ابو علی، معروف به ابن‌سینا و شیخ الرئیس، از فلاسفه‌ی بزرگ اسلامی و بنیان‌گذار مکتب فلسفی مشاء (سینوی) و پزشک بزرگ ایرانی، حدود ...

یکی از شهدای کربلا، أبوثمامه، عمرو(عمر) بن عبداللّه صائدی(صیداوی) انصاری نام داشت که برخی نام وی را زیاد بن عمرو بن عریب بن حنظله بن دارم بن ...

گزارش‌های تاریخی حاکی از آن می‌باشند که در میان شهدای کربلا یکی از پسرعموهای امام حسین(ع) ...

ابوسفیان؛ صخر بن حرب بن أميه، ده سال قبل از عام الفیل، به دنیا آمد. وی از بزرگان قریش در دوران جاهلیت بود و بعد از اسلام ...

حضرت ابوطالب(ع) که نام‌های دیگرش عمران و عبدمناف می‌باشد، فرزند عبد المطلب، فرزند هاشم، فرزند عبد مناف، فرزند قصی، از طائفه‌ی قریش، نامش عبد ...

عبدالعزی یکی از فرزندان عبدالمطلب بود که کنیه‌ی اصلی‌اش ابوعُتبَه بوده، اما  چون چهره‌اش سرخ‌رو بود، پدرش او را ابولهب می‌خواند و به تدریج ...

عبدالله بن ابی‌قحافة(عثمان) بن عامر بن عمرو بن کعب، با کنیه‌ی ابوبکر، از صحابیان برجسته رسول خدا(ص) بود که بعد از رحلت حضرتشان حکومت را به دست گرفت.

او از قبیله‌ی بنی‌تَیم بن مُرّه (یکی از تیره‌های ...

«ابوبکر بن حسن» فرزند امام مجتبی(ع) و یکی از شهدای کربلا است که در روز عاشورا و ...

«ابوبکر بن علی بن ابی طالب» فرزند امام علی(ع) و لیلی بنت مسعود نام یکی از شهدای کربلا ...

جندب بن جناده(ابوذر غفاری) از صحابه‌ی بزرگ پیامبر اسلام(ص) است که در همان اوایل رسالت، به آن‌حضرت گروید و از این رو وی یکی از نخستین مسلمانان ...

«اتحاد عاقل و معقول» یکی از مباحث فلسفه‌ی اسلامی است. در فلسفه ادراک کلیات،‌ تعقل و معلومات کلی، معقول نامیده می‌شود. امّا مسئله‌ی اتحاد عاقل با معقول،اختصاص به معلومات کلی ندارد؛ بلکه طرف‌‌داران این ...

اجماع در لغت از مادّه «جمع» به دو معنا آمده است: 1. اتفاق و انضمام چیزى به چیز دیگر. 2. عزم. اما اجماع در اصطلاح فقهی و اصولی؛ به معنای اتفاق نظر گروهی خاص است که این اتفاق نظر آنان در اثبات حکم شرعى ...

از یک نگاه، «اجماع» به دو نوع «اجماع بسیط» و «اجماع مرکّب» تقسیم می‌شود. اتفاق‌نظر همه فقها در یک مسئله؛ «اجماع بسیط» است، چون اجماع آنان ...