بر اساس روایات متعدد از اهل‌بیت(ع)، اگر کسی به انجام کاری راضی و خوشنود باشد، و به عبارت دیگر، از افرادی که آن‌کار را انجام داده‌‌اند به دلیل انجام همان‌کار حمایت کند، در واقع، شریک انجام‌دهنده کار خواهد بود. حال اگر آن‌کار، کار خوبی باشد، در ثواب آن شریک است و اگر آن‌کار، کار بدی باشد، در گناه آن شریک خواهد بود.

امام صادق‌(ع) در این زمینه می‌فرماید:

کسی که به دیگران ظلم می‌کند و کسی که در انجام آن ظلم به او یاری می‌رساند و حتی کسی که نسبت به انجام این ظلم راضی باشد، در گناه این ظلم شریک هستند.[1]

همچنین از امام رضا(ع) نقل شده است: اگر مردی در مشرق‌زمین کشته شود و کسی در مغرب‌زمین به انجام این قتل راضی باشد، این شخص در نزد خدا در این قتل شریک خواهد بود.[2]

از این‌رو، در دعای اربعین می‌خوانیم، خدا لعنت کند کسانی که تو را کشتند و کسانی که به تو ظلم کردند و لعنت خدا بر افرادی که ظلم به شما را شنیدند و نسبت به آن رضایت دادند.[3]

در نهج البلاغه آمده است که پس از پیروزی امام علی(ع) در جنگ جمل، یکی از اصحابش به وی گفت: دوست داشتم برادرم نیز در این جنگ شرکت می‌کرد تا این پیروزی را به چشم خود می‌دید. امام علی(ع) از او پرسید: آیا دل برادرت با ما است؟ آن مرد پاسخ داد: بلی! امام فرمود: هم او در این جنگ حضور داشته و هم افرادی که هنوز به دنیا نیامده‌‌اند ]اما دل آنها با ما خواهد بود[.[4]

از این‌رو، انسان باید در موضع‌گیری‌ها، حمایت‌ها و طرفداری از اتفاقاتی که توسط دیگران رقم می‌خورد و واکنشی که نسبت به آنها از خود نشان می‌دهد، بسیار دقت و مراقبت داشته باشد تا مبادا در گناه جرم‌ها، جنایت‌ها و ظلم‌هایی که خود انجام نداده است، شریک شود و در مقابل از ثواب اقدامات خوب و خداپسند محروم گردد.

در فضای مجازی نیز اگر سخن ناحقی را تأیید کنیم،‌ در گناه گوینده آن شریک خواهیم، اما اگر فرد گناه‌کاری، سخن حقی را مطرح کند،‌ تأیید و پسندیدن آن‌را نمی‌توان گناه دانست، مگر آن‌که دنبال‌کردن مطالب افراد بی‌ایمان و یا گناه‌کار و تأیید برخی از آنها، در عرف و جامعه به پشتیبانی از رویکرد چنین افرادی ارزیابی شود.

[1]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، تحقیق، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 2، ص 333، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، 1407ق.

[2]. ابن‌بابویه، محمد بن علی، عیون اخبار الرضا، تحقیق، لاجوردی، مهدی، ج 1، ص 273، تهران، نشر جهان، چاپ اول، 1378ق.

[3]. طوسی، محمد بن الحسن، تهذیب الاحکام، تحقیق، خرسان، ج 6، ص 114، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، 1407ق.

[4]. سیدرضی، محمد بن حسین، نهج البلاغة، محقق، صبحی صالح، ص 55، قم، هجرت، چاپ اول، 1414ق.