در ازدواج دائم یا موقت، جایز نیست[1] مرد بیش از چهار ماه، همبستری با همسر[2] خود را ترک کند، مگر به جهت داشتن عذر ضروری و یا با رضایت یگدیگر؛[3] پس اگر مردی در سفر غیر ضروری، همسرش همراهش نباشد، جایز نیست سفرش بیش از چهار ماه ادامه پیدا کند.
با این وجود، اکثر فقها چنین سفری را سفر معصیت نمی‌دانند، ولی برخی،[4] معتقدند، اگر این سفر، ضرورت عقلایی نداشته و همسرش راضی به آن نباشد، عمل مرد معصیت و سفرش سفر معصیت است و مرد باید در توقف‌های کمتر از ده روز نیز، نمازش را کامل بخواند. برخی نیز می‌گویند: در صورتى که سفر مرد به قصد ادا نکردن حق زوجه و ترک واجب باشد، سفر او معصیت و حرام است و باید نماز را تمام بخواند.[5]
 ضمائم:
پاسخ مراجع عظام تقلید نسبت به سؤال مذکور، چنین است:[6]
حضرت آیت الله العظمی خامنه ای (مد ظله العالی):
به صرف آنچه ذکر شده سفر مرد، سفر معصیت نمى‌شود.
حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی (مد ظله العالی):
نزدیکی در هر چهار ماه یک بار، یکی از حقوق زن است.
حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (مد ظله العالی):
رضایت زن شرط نیست [و سفر مرد معصیت نمی‌باشد] ولی مرد نمى‌تواند بیش از چهار ماه، نزدیکى با همسر دائمى خود را ترک کند، بلکه اگر زن جوان باشد و در این مدّت بیم آن مى‌رود که به گناه بیفتد احتیاط واجب آن است که طورى رفتار کند که او به گناه نیفتد.
حضرت آیت الله هادوی تهرانی (دامت برکاته):
ترک نزدیکی با همسر بیش از چهار ماه جایز نیست؛ بنابراین، مردی که سفری بیش از این مدت انجام می‌دهد و همسر خود را همراه خود نمی‌برد و این سفر ضرورتی عقلایی مانند تجارت ندارد و همسر وی راضی به این سفر نیست، عملش معصیت و سفرش سفر معصیت است.
لینک به سایت استفتائات

---