لطفا صبرکنید
بازدید
9801
9801
آخرین بروزرسانی:
1396/04/10
خلاصه پرسش
هنگامی که خدا را با نامهای حسنی و نیکویش مخاطب قرار می‌دهیم، آن نام باید با الف و لام باشد و یا بدون آن؟ شنیدم که تعداد مشخصی از ذکر «یا مجید» درمان دردهاست. معنای «مجید» چیست و چند بار باید این ذکر را بگوییم؟
پرسش
من جایی خواندم که کلمه «المجید» از اسامی خداوند هست و برای شفای بیماری‌ها خوب است. من می‌خواستم بدانم که باید به چه صورتی بگویم؟ بگویم «المجید» یا «مجید»؛ یعنی «ال» را بگویم یا نه؟ و این ذکر را به چه تعدادی بگویم؟
پاسخ اجمالی
هنگامی که می‌خواهیم با استفاده از حروف ندایی چون «یا» خداوندمان را با نامهای گوناگونش بخوانیم، آن اسم خدا را بدون «الف و لام» به‌کار می‌بریم. بنابراین، برای ذکر نامی چون «مجید»، از عبارت «یا مجید» استفاده می‌کنیم نه «یا المجید» همان طور که همین‌گونه در دعاهای مختلف آمده است.[1]
«مجید» صیغه مبالغه‌ای از ریشه «مجد» به معنای بزرگی و بزرگواری است و به عبارتی نامهایی چون «جلیل و بزرگ» و «وهاب و بخشنده» در نام «مجید» نهفته است.[2]
از طرفی، خداوند به بندگانش توصیه فرموده که او را با نامهای گوناگونش بخوانیم[3] اما روایتی که بر زبان آوردن تعداد خاصی از ذکر «یا مجید» را درمانی برای دردها اعلام کند نیافتیم و اگر مطلبی هم در این‌باره وجود داشته باشد، شاید برگرفته از توصیه‌ها و مجربان بزرگانی باشد که عمل به آن، بدون نسبت دادن به شارع و به امید ثواب اشکالی ندارد.
«مجید» صیغه مبالغه‌ای از ریشه «مجد» به معنای بزرگی و بزرگواری است و به عبارتی نامهایی چون «جلیل و بزرگ» و «وهاب و بخشنده» در نام «مجید» نهفته است.[2]
از طرفی، خداوند به بندگانش توصیه فرموده که او را با نامهای گوناگونش بخوانیم[3] اما روایتی که بر زبان آوردن تعداد خاصی از ذکر «یا مجید» را درمانی برای دردها اعلام کند نیافتیم و اگر مطلبی هم در این‌باره وجود داشته باشد، شاید برگرفته از توصیه‌ها و مجربان بزرگانی باشد که عمل به آن، بدون نسبت دادن به شارع و به امید ثواب اشکالی ندارد.
[1]. نک: طوسی، محمد بن حسن، مصباح المتهجد و سلاح المتعبّد، ج 2، ص 649، بیروت، مؤسسة فقه الشیعة، چاپ اول، 1411ق؛ ابن طاووس، علی بن موسی، اقبال الاعمال، ج 1، ص 412، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ دوم، 1367ش.
[2]. نک: حسینی زبیدی، محمد مرتضی، تاج العروس من جواهر القاموس، ج 5، ص 244، دار الفکر، بیروت، 1414 ق.
[3]. نک: طوسی، محمد بن حسن، مصباح المتهجد و سلاح المتعبّد، ج 2، ص 649، بیروت، مؤسسة فقه الشیعة، چاپ اول، 1411ق؛ ابن طاووس، علی بن موسی، اقبال الاعمال، ج 1، ص 412، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ دوم، 1367ش.
نظرات
