انسان‌ها آزاد و مختار آفریده شده‌اند که برخی از آنها راه صداقت را پیموده و به هیچ قیمتی حاضر نیستند به حقوق دیگران تجاوز کنند، در مقابل، عده‌ای راه گمراهی، ستم و دروغ را انتخاب کرده و تمام تلاششان بر این است که دنیای بهتری داشته باشند و لو به قیمت دروغ گفتن و گرفتن حق دیگران! بر این اساس، یک قاضی عادل نمی‌تواند و نباید هر ادعایی را و لو با ظاهری حق بجانب و مظلومانه پذیرفته و بر اساس آن به نفع مدعی قضاوت کند، زیرا در این صورت چه بسا حقی از دیگران ضایع شود چون قاضی نمی‌داند که مدعی راست می‌گوید و یا در ادعایش دروغگوست؟
آیا قاضی عادل کسی است که جانب هر مدعی و لو دروغ‌گو را بگیرد؟ آیا آبروی دیگران نباید برای قاضی مهم باشد؟!
اگر زنی به دلیل انتقام، حسادت و ... بخواهد با نسبت زنا به یک فرد، خود را قربانی تجاوز وانمود کرده و آبروی طرف مقابل را به ناحق در خطر اندازد و نیز او را دچار مجازاتی سنگین کند، آیا راهی برای حفظ آبروی آن بی‌گناه و نجات او از مجازات وجود دارد؟!
به نظر می‌رسد این مسئله، واضح و روشن و مورد پذیرش تمام قانون‌گزاران است و به همین دلیل، در تمام قوانین دنیا، اصل بر برائت افراد از جرم و گناه است، مگر این‌که خلافش ثابت شود.
با این وجود، بر اساس نظر برخی فقها، اگر قاضی با هر وسیله‌ای – مانند آزمایش‌های پزشکی - به وقوع یک جرم اطمینان یابد، دیگر برای اثبات آن نیاز به دو شاهد نیست.[1]

---