جستجوی پیشرفته
بازدید
14852
آخرین بروزرسانی: 1392/08/29
خلاصه پرسش
متن نامه تهدیدآمیز معاویه به امپراتور روم چیست؟ آیا این نامه سیاست درست معاویه در جلوگیری از جنگ بود؟
پرسش
«تنها با وحدت و آگاهی امت اسلام می‌تواند پیروز بشود. اگر عبرت از گذشتگان و تاریخ به خوبی یاد بگیرد می‌تواند سربلند بشود. تمام قوّت ضد اسلام مثلاً رومیان که از اختلاف حضرت علی و معاویه بهره گرفته بود. در برگرداندن شکوه روم و نگاهی به ضعف مسلمانان (اختلاف) آنها در صدد حمله به اسلام هستند. معاویه این را به خوبی درک می‌کند و بلافاصله به پادشاه روم نامه‌ای فرستاده که رومیان نباید از اختلاف میان امت اسلام بهره برد و نباید به مسلمانان حمله کند. او گفت: اگر حمله صورت گرفته او (معاویه) سپه‌سالار اسلام می‌شود به اسم حضرت علی در مقابل سپاه رومیان می‌ایستاد». این نقل در کدام کتاب آمده است؟ آیا در «البدایة و النهایة» ابن کثیر در مورد معاویه و ماجرایی که در آن زمان اتفاق افتاده، آمده است؟
پاسخ اجمالی
چنین موضوعی در برخی کتاب‌های روایی و غیر روایی به شرح زیر نقل شده است:
«هنگامى كه معاويه در گيرودار جنگ صفّين، آگاهى يافت كه امپراتور روم آهنگ يورش به سرزمين شام دارد، نامه‌اى تهديدآميز به وى نوشت و به دنبال آن، روميان در برابر دريافت پولى از معاويه با وى صلح كردند. معاويه، گروگان‌هايى از روميان گرفت و آنان را در بعلبک نگاه‌داشت. سپس روميان پيمان‌شكنى كرده گروگان‌هاى مسلمانان را كشتند. ولى معاويه و مسلمانان، از كشتن گروگان‌هاى رومى كه در اختيار داشتند، خوددارى كرده و آنان را رها ساختند و از اين رهگذر بر روميان پيروز گشته و گفتند: در برابر پيمان‌شكنى، استوارى بر پيمان از گسستن آن بهتر است.[1] سوگند به خدا اگر آهنگ خود را كه من از آن آگاه گشته‌ام به انجام رسانى، با دشمن پيكارگر خود آشتى می‌كنم و در پيشاپيش سپاه وى، به كارزار تو می‌آيم و قسطنطنيه بخارآگين را بسان زغالى، سياه می‌گردانم؛ و تو را چون زردكى كه از زمين بيرون كشند، از تخت پادشاهى بيرون می‌كشم و مانند مزدورى، به خوک‌چرانى وادارت می‌سازم».[2]
در نقل دیگری آمده است: «اى ملعون! سوگند به خدا اگر اين انديشه را رها نكنى و به كشور خود بازنگردى، براى پيكار با تو، با پسر عمّ[3] خود آشتى می‌كنم و تو را از همه خاک كشورت بيرون می‌رانم؛ و زمين را با همه فراخى آن، بر تو تنگ می‌گردانم».[4]
اینها نامه معاويه فرمانرواى شام، به امپراتور كنستانتين دوم به هنگام جنگ صفّين به سال 37 هـ. ق است.[5]
گفتنی است؛ معاویه هر چند در این‌جا این سیاست را انجام داد و همه نيروهاى مادى و معنوى خود را براى تجهيز و توان‌بخشى ارتش خود به‌كار می‌برد و به مجرّد اين‌كه می‌خواست با امپراطورى روم درگيرى پيدا كند با او پيمان ترک مخاصمه بست و باج‌ها و هديه‌هاى فراوانى پيشكش امپراطور كرد تا جنگى بین آنها در نگيرد و به ‌علاوه، سپاهيانش را براى جنگ و فتوحات به جایى نفرستاد، اما این موضوع، نقطه قوّتی برای معاویه به شمار نمی‌آید، بلکه دلیلی بر شیطنت او است؛ زیرا او با این کار می‌خواست آمادگى و نشاط و نيروى سپاهیان خود را برای جنگ صفین حفظ کند. در حالی‌که اگر او در صدد حفظ وحدت میام مسلمانان بود، باید به فرمان امام علی(ع) که به اعتراف تمام مسلمانان صلاحیت بیشتری برای جانشینی پیامبر گرامی اسلام(ص) نسبت به معاویه داشت، گردن می‌نهاد. و جنگ صفّين را راه نمی‌انداخت.[6]
 

[1]. «أن الروم صالحت معاوية عَلَى أن يؤدي إليهم مالا وارتهن معاوية منهم رهناء فوضعهم ببعلبك، ثُمَّ أن الروم غدرت فلم يستحل معاوية والمسلمون قتل من في أيديهم من رهنهم وخلوا سبيلهم، وقالوا: وفاء بغدر خير من غدر بغدر»؛ بلاذری، أحمد بن يحيى، فتوح البلدان، ص 159، دار ومكتبة الهلال، بيروت، 1988م.
[2]. «في حَدِيثِ مُعاوِيَةَ، و ذلِكَ أَنَّه لَمّا بَلَغَه خبرُ صاحِبِ الرُّومِ أَنَّه يُرِيدُ أَنْ يَغْزُوَ بلادَ الشّامِ أَيَّامَ فِتْنَةِ صِفِّينَ كَتَبَ إِليْهِ يَحْلِفُ باللَّه «لئِنْ تَمَّمْتَ على ما بَلَغَنِي من عَزْمِك لأُصالِحَنَّ صاحِبِي، و لأَكُونَنَّ مُقَدِّمَتَهُ إِليك، فلأَجْعَلَنّ القُسْطَنْطِينِيَّةَ البَخْراءَ حُمَمَةً سَوْداءَ، و لأَنْزِعَنَّكَ من المُلْكِ انْتِزاعَ الإِصْطَفْلِينَةِ، و لأَرُدَّنَّك إِرِّيساً من الأَرارِسَة تَرْعَى الدَّوَابِلَ»؛ واسطی زبیدی، محب الدین سید محمد مرتضی، تاج العروس من جواهر القاموس، ج ‏10، ص 381 ، دار الفکر، بیروت، چاپ اول، 1414ق.‌
[3]. اینجا منظور پسر عموی به معنای عرفی امروز نیست، بلکه چون نسب امام علی(ع) و معاویه به چندین واسطه یکی هستند، لذا عرب این گونه نام می‌برد؛ نسب امام علی(ع) چنین است: «عليّ بن أبي طالب بن عبد المطلب‏ بن هاشم بن عبد مناف» (شیخ مفید، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج ‏1، ص 5، کنگره شیخ مفید، قم، چاپ اول، 1413ق). نسب معاويه نیز به عبدمناف برمی‌گردد: «معاوية بن ابوسفيان بن حرب بن امية بن عبدالشمس بن عبدمناف»؛ ابن کثیر دمشقی‏، أبو الفداء اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایة، ج ‏8، ص 20، دار الفکر، بیروت، 1407ق.  
[4]. «فَكَتَبَ إِلَيْهِ مُعَاوِيَةُ: وَاللَّهِ لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ وَتَرْجِعْ إِلَى بِلَادِكَ يَا لَعِينُ لَأَصْطَلِحَنَّ أَنَا وَابْنُ عَمِّي عَلَيْكَ وَلَأُخْرِجَنَّكَ مِنْ جَمِيعِ بِلَادِكَ، وَلَأُضَيِّقَنَّ عَلَيْكَ الْأَرْضَ بِمَا رَحُبَتْ. فَعِنْدَ ذَلِكَ خَافَ مَلِكُ الرُّومِ وَانْكَفَّ، وَبَعَثَ يَطْلُبُ الْهُدْنَةَ»؛ البدایة و النهایة، ج ‏8، ص 119.
[5]. حميد الله‏، محمد، مجموعة الوثائق السياسية للعهد النبوي و الخلافة الراشدة، ص 544، دار النفائس‏، بیروت، چاپ ششم، 1407ق.
ترجمه پرسش در سایر زبانها
نظرات
تعداد نظر 0
لطفا مقدار را وارد نمایید
مثال : Yourname@YourDomane.ext
لطفا مقدار را وارد نمایید
لطفا مقدار را وارد نمایید
لطفا مقدار را وارد نمایید

طبقه بندی موضوعی

پرسش های اتفاقی

پربازدیدترین ها

  • تعداد فرزندان حضرت علی (ع)، و نام ایشان و نام مادران آنان چه بوده است؟
    793397 معصومین 1387/06/05
    شیخ مفید در کتاب ارشاد تعداد آنها را 27 تن از دختر و پسر دانسته و پس از آن گفته است: عده‏ای از علمای شیعه گویند که فاطمه پس از وفات پیامبر (ص) جنینی که پیامبر او را محسن نامیده بود سقط کرد. بنابر قول این عده، فرزندان آن حضرت ...
  • معنای ذکر «لا حول ولا قوه الا بالله العلی العظیم» چیست و این ذکر چه آثار و برکاتی دارد؟
    757138 حدیث 1396/06/14
    «لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ»؛ یعنی هیچ نیرو و توانى جز از سوى خداوند بلندمرتبه و بزرگ نیست‏. واژه «حول» در لغت به معنای حرکت و جنبش،[1] و «قوّة» به معنای استطاعت و توانایی است.[2] بنابر ...
  • آیا خداوند به نفرینی که از دل شکسته باشد، توجه می کند؟ یا فقط دعاهای مثبت را اجابت می کند؟
    680935 Practical 1390/07/12
    نفرین در آموزه های دینی ما مسئله ای شناخته شده است، چنان که در آیات و روایات آمده است: "بریده باد هر دو دست ابو لهب"؛ "از نفرین مظلوم بترسید که نفرین مظلوم به آسمان می رود". و... . منتها همان گونه که دعا برای استجابت، نیازمند شرایط است، ...
  • حکم زنا با زن شوهردار چیست؟
    659345 Laws and Jurisprudence 1387/05/23
    زنا خصوصا با زن شوهر دار یکی از گناهان بسیار زشت و بزرگ به شمار می آید ولی بزرگی خداوند و وسعت مهربانی او به حدی است، که اگر گنهکاری که مرتکب چنین عمل زشت و شنیعی شده واقعا از کردۀ خود پشیمان باشد و ...
  • عقیقه و احکام و شرایط آن چیست؟
    648885 Practical 1391/02/11
    عقیقه عبارت است از: کشتن گوسفند یا هر حیوانی که صلاحیّت قربانی کردن داشته باشد، در روز هفتم ولادت فرزند، جهت حفظ فرزند از بلاها. پرداخت قیمت آن کفایت از عقیقه نمی‌کند. بهتر است عقیقه و فرزندی که برایش عقیقه می‌شود، از حیث جنسیت مساوی باشند، ولی ...
  • آیا کاشت ناخن مانع غسل و وضو است؟
    600828 Laws and Jurisprudence 1387/12/04
    در غسل و وضو، باید آب به اعضای بدن برسد و ایجاد مانعی در بدن که رفع آن مشکل یا غیر ممکن است، جایز نیست، مگر در صورتی که ضرورتی آن را اقتضا کند و یا غرض عقلائی مشروعی در این امر وجود داشته باشد.در هر حال، اگر مانعی ...
  • فضیلت و آداب و شرایط نماز جمعه چیست؟ و به چه صورت خوانده می‌شود؟
    580189 نماز جمعه 1389/09/10
    در مورد جایگاه و فضیلتش نماز جمعه همین بس که سوره‌ای از قرآن به نامش می‌باشد.نماز جمعه یک از عباداتی است که به جماعت خوانده می‌شود. این نماز دو خطبه دارد که با حمد و ثنای الهی شروع می‌شود و امام جمعه در این خطبه‌ها باید مردم را به تقوای ...
  • آیا ارتباط انسان با جن ممکن است؟
    565023 جن 1386/02/01
    قرآن مجید وجود جن را تصدیق کرده و ویژگی‌‏های زیر را برای او برمی‌شمارد:جن موجودی است که از آتش آفریده شد، بر خلاف انسان که از خاک آفریده شده است.[1]دارای علم، ادراک، تشخیص حق از باطل و قدرت منطق و استدلال ...
  • اصول و فروع دین را نام برده و مختصراً توضیح دهید؟
    564300 Laws and Jurisprudence 1387/09/23
     دسته بندی اصول دین و فروع دین به این شکلی که در میان ما متداول است از احادیث و روایات ائمه (ع) اخذ نشده است؛ بلکه دانشمندان علوم دینی معارف دینی را به این صورت دسته بندی کردند. تاریخ بحث ها در باره به نیمه دوم قرن اول هجری باز ...
  • طبق فتوای رهبر، نماز مغرب و عشا چه زمانی قضا می شود؟
    559870 Laws and Jurisprudence 1385/10/20
    پاسخ دفتر مقام معظم رهبری: آخر وقت نماز مغرب و عشا نصف شب شرعى است (15/11 ساعت بعد از  ظهر شرعی) و احتیاط آن است که اگر تا آن موقع نماز را نخوانده است، تا طلوع فجر به قصد ما فى‌الذمّه[1] به­جا ­آورد و پس از آن نماز قضا مى‌شود