لطفا صبرکنید
52009
- اشتراک گذاری
بر اساس برخی از روایات سورهی مبارکهی «فجر» به سورهی امام حسین(ع) مشهور است.[1] امام صادق(ع) میفرماید: سورهی فجر را در هر نماز واجب و مستحب بخوانید که سورهی حسین(ع) است. هر کس آنرا بخواند در بهشت هم درجه با حسین بن علی(ع) خواهد بود.[2]
در قسمتهای نهایی این سوره، نفس آرام و مطمئنه مورد خطاب قرار گرفته است. خداوند او را به سوی خود میخواند و داخل بندگان خاص خود میکند و سپس او را به بهشت جاودان دعوت میکند.[3]
به طور مسلم مصداق روشن نفس مطمئنه وجود مبارک امام حسین(ع) است و شاید به همین دلیل است که این سوره را سورهی امام حسین(ع) نامیدهاند.[4]
[1]. عروسی حویزی، عبد علی بن جمعه، تفسیر نور الثقلین، تحقیق، رسولی محلاتی، سید هاشم، ج 5، ص 571، قم، اسماعیلیان، چاپ چهارم، 1415ق. «اقرؤوا سورة الفجر فی فرائضکم و نوافلکم، فانها سورة الحسین بن على علیهما السلام...».
[2]. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه، بلاغی، محمد جواد، ج 10، ص 730، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، 1372ش.
[3]. فجر، 27-30. «یا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ، ارْجِعی إِلى رَبِّکِ راضِیَةً مَرْضِیَّةً، فَادْخُلی فی عِبادی، وَ ادْخُلی جَنَّتی».
[4]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج 26، ص 439، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ اول، 1374ش.