قرآن کریم در توصیف یکی از نعمت‌هایی که گروه ابرار در بهشت از آن برخوردارند، می‌فرماید:

«یُسْقَوْنَ مِنْ رَحِیقٍ مَخْتُومٍ»؛[1] آنها را از شراب خالص و دست‌نخورده می‌نوشانند.

 کلمه «رحیق» به معناى شراب صاف و خالص از هرگونه ناخالصی بوده،[2] و «مختوم» به معنای مهر و موم شده است. در حقیقت توصیف «رحیق» به صفت «مختوم» برای تأکید معنای آن خواهد بود؛ زیرا همواره چیزى را که از غش و ناخالصی پاک است، مهر و موم می‌کنند که در آینده نیز در تماس با چیزى قرار نگیرد و آلوده به ناخالصی نشود.[3]

به بیان دیگر «مختوم» به معنای سر به مهر، و به اصطلاح امروزی پلمپ‌شده است که جز دست ساقی‌اش دست کسى به آن نمی‌رسد.[4]

بعضى گفته‌‏اند: مختوم یعنى ممنوع است از این‌که دستى به آن برسد تا درِ آن‌را براى ابرار و نیکان باز کنند.[5]

بر این اساس، بیشتر مفسران «رحیق» را به معناى شراب خالص گرفته‌‏اند؛ شرابى که هیچ‌گونه ناخالصى و آلودگى در آن وجود ندارد. و تعبیر به «مختوم» که به معنای دربسته و پلمپ شده، نیز تأکیدى بر پاکى و دست‌‏نخوردگى آن است.[6]

این تعبیر قرآن کریم و این‌گونه پذیرایی از ابرار و نیکان در بهشت، نشان از جایگاه ویژه آنها در پیشگاه خدای متعال دارد.

[1]. مطففین، 25.

[2]. ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، محقق، مصحح، میر دامادی، جمال الدین،‏ ج 10، ص 115، بیروت، دار الفکر للطباعة و النشر و التوزیع، دار صادر، چاپ سوم، 1414ق.

[3]. طباطبائی، سید محمد حسین‏، المیزان فی تفسیر القرآن، ج 20، ص 23، قم، دفتر انتشارات اسلامی‏، چاپ پنجم‏، 1417ق.

[4]. گنابادی، سلطان محمد، تفسیر بیان السعادة فی مقامات العبادة، ج 4، ص 24، بیروت، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، چاپ دوم، 1408ق.

[5]. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه، بلاغی‏، محمد جواد، ج 10، ص 69، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، 1372ش.

[6]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ‏26، ص 276، تهران، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ اول، 1374ش.