لطفا صبرکنید
16796
- اشتراک گذاری
با توجه به روایاتی که ذیل آیه شریفه آمده است، مراد از این سخن، آن است که بهشتیان بعد از هر اتفاق، سخن و لذتی که از ناحیه خداوند به آنان می رسد، پایان کلامشان حمد خدا است به جهت نعمت هایی که خداوند به آنها داده است و معنای آیه این نیست که، در وقت پایان حضورشان در بهشت حمد خداوند می کنند.
در روایتی طولانی امام باقر (ع) از قول رسول خدا (ص) در اوصاف بهشت و بهشتیان بعد از نقل این آیه می فرمایند: مراد از این آیه این است که در پایان هر لذتی از لذایذ بهشتی؛ مثل خوردنی ها و نوشیدنی ها و لذایذ جنسی، حمد و سپاس خدا می کنند، به جهت نعمت هایی که خداوند به آنها داده است.[1]
در روایت دیگری امام صادق (ع) سخن امیر مؤمنان (ع) را بدین گونه نقل می کنند:
"إِنَّ أَطْیَبَ شَیْءٍ فِی الْجَنَّةِ وَ أَلَذَّهُ حُبُّ اللَّهِ وَ الْحُبُّ فِی اللَّهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ آخِرُ دَعْواهُمْ أَنِ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ وَ ذَلِکَ أَنَّهُمْ إِذَا عَایَنُوا مَا فِی الْجَنَّةِ مِنَ النَّعِیمِ هَاجَتِ الْمَحَبَّةُ فِی قُلُوبِهِمْ فَیُنَادُونَ عِنْدَ ذَلِکَ أَنِ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ"؛ پاکیزهترین و لذیذترین چیزى که در بهشت مورد استفاده قرار مىگیرد، محبت خدا، و محبت در راه خدا و ستایش کردن و حمد پروردگار است- خداوند مى فرماید: و آخرین دعاى آنان حمد و ستایش خداوند عالمیان است. آرى اهل بهشت چون نعمتهاى بهشتى و لذائذ و خوشىهاى فراوان بهشت را مشاهده نمودند: محبت الهى در دل آنان به هیجان و جوشش آمده، به ستایش و حمد پروردگار مشغول مى شوند.[2]
این دو روایت بیانگر این مطلب است که مراد از آیه شریفه این است که بهشتیان در پایان هر نعمت و لذتی از لذایذ بهشتی، حمد و سپاس خدا را می کنند. بنابراین، منظور آیه چنین نیست که در انتهای حضورشان در بهشت ستایش پروردگار می کنند؛ زیرا بهشتیان در بهشت زندگی جاودانه دارند و پایانی برای آن متصور نیست.