یکی از مباحث مهم درباره صفات راویان حدیث، توانایی حفظ و ضبط سخنان پیامبر اکرم(ص) و ائمه اطهار(ع) است. مقصود از ضبط، آن است که راوی از چنان حافظه و قدرت تمییزی برخوردار باشد که بتواند روایات را بدون غلط و تحریف نقل کند و حداقل، قدرت ضبط و حفظ او بیشتر از سهو و اشتباهش باشد؛ زیرا نمی‌توان راهیافت هر گونه خطا و سهو در نقل را منتفی دانست. این شرط مورد اتفاق محدّثان اهل سنت بوده و در میان عموم محدّثان شیعه مورد پذیرش قرار گرفته است،[1] و در میان اصحاب پیامبر اکرم(ص) و ائمه اطهار(ع) همیشه کسانی بودند که قدرت و توانایی حفظ حدیث را داشتند.
حفظ و ضبط احادیث دو گونه بود: الف. توانایی ثبت و ضبط حدیث در ذهن و قلب؛ ب. توانایی ثبت و ضبط حدیث در کتابت و نوشتن.[2]
لذا این توانایی صحابه و راویان حدیث، به گونه‌ای بود که سخنان، دعاها و زیارت‌نامه‌های طولانی را به واسطه ذهن و قلب و یا نوشتن حفظ و ثبت و ضبط می‌کردند. طبیعی است که تا پایان فرموده پیامبر اکرم(ص) و امامان(ع) صبر می‌کردند تا وظیفه خویش را در این باره انجام دهند.
 به علاوه؛ خواندن برخی از دعاها و زیارت‌نامه‌ها چون از سوی معصوم(ع) تکرار می‌شد، حفظ و ثبت آن برای راویان آسان بود؛ مانند این‌که امام سجاد(ع) هر سال در تمام یا بیشتر سحرهای ماه رمضان دعای ابوحمزه ثمالی را می‌خواندند.[3]
از طرفی به دلیل فقدان وسایل ضبط صدا و تصویر و ارتباط جمعی و نیز کمبود کتاب‌ها و دانش‌های مختلف و گسترده، استعدادی در میان برخی افراد وجود داشت که به محض شنیدن یک عبارت طولانی، آن‌را حفظ می‌کردند؛ و در تاریخ به این خصوصیت برخی از راویان اشاره شده است؛ مانند این‌که درباره أبو إسحاق إبراهیم بن خالد بن نصر جُرمِیهَنىّ‏ نقل شده است که دارای حافظه قوی بود؛ به طوری که کتاب‌هایی داشت و هر آنچه شنیده بود، در آنها نوشته بود و این کتاب‌ها را به یکی از دوستان خود سپرده بود که برای او نگه‌داری کند، اما روزی این مرد وفات کرد و تمام کتاب‌هایی را که داشت با او دفن کردند، و وقتی این خبر به گوش ابراهیم بن خالد جرمیهنی رسید؛ تصمیم گرفت که تمام مطالبی را که در آن کتاب‌ها بود، دوباره از حفظ شروع به نسخه‌برداری و نوشتن نماید و این‌ کار را انجام داد.[4]

---