لطفا صبرکنید
بازدید
15632
15632
آخرین بروزرسانی:
1396/05/09
کد سایت
fa79664
کد بایگانی
97300
نمایه
عبارت صحیح اسم حضرت ابوالفضل(ع)
طبقه بندی موضوعی
صرف و نحو
اصطلاحات
عباس بن علی(ابو الفضل)
گروه بندی اصطلاحات
شخصیت‌ها
- اشتراک گذاری
خلاصه پرسش
آیا عباراتی چون «یا ابو الفضل» و «حضرت ابو الفضل» اشتباه بوده و حتما باید «یا ابا الفضل» و «حضرت ابی الفضل»بگوییم و بنگاریم؟!
پرسش
در مورد اسم حضرت ابوالفضل(ع) سؤال داشتم؛ در خیلی از سایت‌ها نوشتن وقتی پشت اسم «یا» بیاید باید حتماً اباالفضل نوشته شود؛ 1. آیا به صورت نوشتاری فقط این درست است؟ 2. در اکثر سایت‌ها هم حضرت «اباالفضل» نوشته می‌شود و هم «ابوالفضل» و اینکه دقیقاً کدامش درست هست و آیا هر دو درست است؟ اگر فقط حضرت «اباالفضل» درست است که هیچ، اگر نه از لحاظ دستور زبان عربی بگویید که به آنها ثابت کنم که طوری دیگری نوشتن درست است؛ ممنون می‌شوم سریع جواب بدهید.
پاسخ اجمالی
کیفیت نوشتن و خواندن واژه «ابو الفضل» و هر کلمه دیگری که ابتدای آن «ابو» قرار دارد، مربوط به نقش آن در جمله است که احکام آن در بخش اعراب اسماء سته(ششگانه) در ادبیات عرب مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. از این‌رو، برای روشن شدن موضوع، به‌طور مختصر به کیفیت اعراب اسماء سته می‌پردازیم.
در زبان عربی، به‌طور معمول، اعراب کلمات، توسط «فتحه»، «ضمه» و «کسره» نشان داده می‌شود. اما در برخی از کلمات، اعرابشان به صورت دیگری نمایان می‌شود؛ کلمات «ابو»، «اخو»، «حمو»، «هنو»، «فو» و «ذو» اعرابشان در حالت رفع با («واو» به نیابت از «ضمه») و در حالت نصب با («الف» به نیابت از «فتحه») و در حالت جر (با «یاء» به نیابت از «کسره») می‌باشد. این نوع اعراب برای این کلمات مشروط به این است که مفرد باشند و مصغر نشده و نیز مضاف برای کلمه دیگری قرار گرفته باشند.[1] به این دلیل که تعدادشان شش کلمه است، اصطلاحاً به آنها «اسماء سته» می‌گویند.
حال با توجه به اینکه اعراب منادای مضاف نصب است،[2] وقتی کنیه «ابو الفضل» بعد از حرف نداء قرار بگیرد، باید جزء اول آن با «الف» نوشته شود و بگوییم «یا ابا الفضل» همچنین کلمات مشابه آن مانند «یا ابا عبدالله». در صورتی که کلمه‌ای به آن اضافه شده و یا بعد از حرف جر قرار گیرد ، با «یاء» نوشته و خوانده می‌شود؛ مانند «حضرة أبی الفضل» و «یَخْلُ لَکُمْ وَجْهُ أَبِیکُمْ».[3] و برای حالت رفع با واو نگاشته می‌شود «وَ أَبُونَا شَیْخٌ کَبِیرٌ».[4]
با این همه، با توجه به اینکه نام آن‌حضرت به زبان فارسی وارد شده و در این زبان نیز به عنوان یک نام شهرت یافته است و فارسی زبانان نیز در زبان محاوره‌ای خود از این نام، بدون توجه به وضعیت اعرابی آن در نحو عربی استفاده می‌کنند و به عبارتی (ابو، ابا و ابی) برای آنها یکسان است، اگر بخواهیم بر اساس دستور زبان فارسی و در محاورات این زبان سخن بگوییم و بنویسیم ، هیچ اشکالی ندارد که مثلاً بگوییم «یا ابو الفضل» و یا «حضرت ابا الفضل».
در زبان عربی، به‌طور معمول، اعراب کلمات، توسط «فتحه»، «ضمه» و «کسره» نشان داده می‌شود. اما در برخی از کلمات، اعرابشان به صورت دیگری نمایان می‌شود؛ کلمات «ابو»، «اخو»، «حمو»، «هنو»، «فو» و «ذو» اعرابشان در حالت رفع با («واو» به نیابت از «ضمه») و در حالت نصب با («الف» به نیابت از «فتحه») و در حالت جر (با «یاء» به نیابت از «کسره») می‌باشد. این نوع اعراب برای این کلمات مشروط به این است که مفرد باشند و مصغر نشده و نیز مضاف برای کلمه دیگری قرار گرفته باشند.[1] به این دلیل که تعدادشان شش کلمه است، اصطلاحاً به آنها «اسماء سته» می‌گویند.
حال با توجه به اینکه اعراب منادای مضاف نصب است،[2] وقتی کنیه «ابو الفضل» بعد از حرف نداء قرار بگیرد، باید جزء اول آن با «الف» نوشته شود و بگوییم «یا ابا الفضل» همچنین کلمات مشابه آن مانند «یا ابا عبدالله». در صورتی که کلمه‌ای به آن اضافه شده و یا بعد از حرف جر قرار گیرد ، با «یاء» نوشته و خوانده می‌شود؛ مانند «حضرة أبی الفضل» و «یَخْلُ لَکُمْ وَجْهُ أَبِیکُمْ».[3] و برای حالت رفع با واو نگاشته می‌شود «وَ أَبُونَا شَیْخٌ کَبِیرٌ».[4]
با این همه، با توجه به اینکه نام آن‌حضرت به زبان فارسی وارد شده و در این زبان نیز به عنوان یک نام شهرت یافته است و فارسی زبانان نیز در زبان محاوره‌ای خود از این نام، بدون توجه به وضعیت اعرابی آن در نحو عربی استفاده می‌کنند و به عبارتی (ابو، ابا و ابی) برای آنها یکسان است، اگر بخواهیم بر اساس دستور زبان فارسی و در محاورات این زبان سخن بگوییم و بنویسیم ، هیچ اشکالی ندارد که مثلاً بگوییم «یا ابو الفضل» و یا «حضرت ابا الفضل».
نظرات
