آنچه پس از جستجو در آیات قرآن کریم و روایات معصومان(ع) در مسئله بعثت پیامبران به دست آمده این است که دو پیامبر، در زمان کودکی به رسالت مبعوث شده‌اند و خداوند به آنها علم و حکمت و کتاب عنایت فرموده است.
اولین نفر، حضرت عیسی بن مریم(ع) بود که خداوند در قرآن کریم در این باره می‌فرماید: (مریم) به او اشاره کرد گفتند: «چگونه با کودکى که در گاهواره است سخن بگوییم؟ (ناگهان عیسى زبان به سخن گشود و) گفت: «من بنده خدایم او کتاب (آسمانى) به من داده و مرا پیامبر قرار داده است.[1]
نفر دوم که در کودکی به پیامبری مبعوث شده است، حضرت یحیی بن زکریا بوده که خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: (خطاب شد) اى یحیى کتاب را بقوّتت بگیر و در همان سنّ کودکى به او نبوّت بخشیدیم.[2]
در روایتی یزید کناسى می‌‌گوید: «از امام باقر(ع) پرسیدم، آیا عیسى بن مریم زمانى که در گهواره سخن گفت، حجت خدا بر اهل زمانش بود؟ امام فرمود: او آن زمان پیامبر و حجت غیر مرسل خدا بود.[3] عرض کردم: در آن زمان و در همان حالى‌که در گهواره بود، حجت خدا بر زکریا بوده است؟ امام فرمود: عیسى در همان حال، آیت و نشانه خدا برای مردم بود و زمانى که سخن گفت و از جانب مادرش مریم دفاع کرد رحمت خدا براى مریم بود، و برای کسانی که سخنش را در آن حال شنیدند حجت بود.
سپس سکوت نمود و تا دو سالگی سخن نگفت، که در این دو سال، حجت خداى عز و جل بر مردم، حضرت زکریا بود، سپس زکریا درگذشت و پسرش یحیى، کتاب و حکمت را از او ارث برد، در حالی که کودکى خردسال بود.
چون عیسى هفت ساله شد و خداى تعالى به او وحى فرستاد، از نبوت و رسالت خود سخن گفت، و بر یحیى و همه مردم حجت گشت. اى ابا خالد! از روزى که خداوند، آدم(ع) را آفرید و او را در زمین ساکن کرد یک روز زمین، خالی از حجت خدا بر مردم نبود.[4]

---