در روایاتی گزارش شده است، امام علی(ع) بعد از بازگشت از یمن، حضرت فاطمه(س) را دید که مناسک حجّ را به پایان رسانده، لباس رنگی پوشیده و چشم‌هایش را سرمه کشیده بود! امام(ع) ناباورانه با این موضوع روبرو شد!

فاطمه(س) -با دیدن تعجب همسرش- فرمود: من به دستور پدرم چنین کاری را انجام دادم!

امام(ع) -دو سه دهه پس از شهادت همسرش-‌ و زمانی که به عراق رفته بود می‌فرمود:

با شنیدن سخن همسرم نزد رسول خدا(ص) رفتتم و خواستم آن‌دو را در مورد این ماجرا با هم روبرو کنم؛ از همین‌رو سخن فاطمه(س) را به پیامبر(ص) عرضه داشتم و گفتم که چنین ادعایی باورکردنی نیست! اما پیامبر(ص) دو بار فرمود: فاطمه(س) راست گفت![1]

این ماجرا با تفاوت‌هایی در برخی از منابع معتبر روایی نقل شده است و محتوای آن نیز این‌گونه نیست که قابل پذیرش نباشد و با زهد و تقوای حضرت فاطمه(س) و نیز با اعتماد امام علی(ع) به راست‌گویی ایشان در تعارض باشد.

در همین زمینه، می‌توانید داستان ابراهیم(ع) را به خاطر آورید که خداوند از او پرسید که آیا ایمان نداری که من مردگان را زنده می‌کنم و به همین دلیل، درخواست مشاهده چگونگی این فرایند آن‌را نمودی؟! ‌که ابراهیم(ع) پاسخ داد: چرا! ایمان دارم! لکن برای اطمینان بیشتر چنین درخواستی را دارم.[2]

همچنین ماجرای پرسش‌های موسی(ع) در مورد کارهای به ظاهر ناشایست خضر(ع) را به یاد آورید که حضرتشان بدون آن‌که اقدامی عملی در برابر ایشان انجام دهد؛ اما ناباورانه از او توضیح خواست و پاسخ هم شنید.[3]

بر این اساس، ممکن است گفت‌وگوی سه‌جانبه پیامبر(ص)، علی(ع) و فاطمه(س) در روایت مندرج در پرسش را مشابه با ماجراهایی بدانیم که که در آیات قرآن و در مورد پیامبران بزرگ الهی به آن تصریح شده و چیزی از بزرگی آن پیشوایان و اولیای خدا نمی‌کاهد.

ممکن است هنگامی که امام علی(ع) بعد از مدتی نسبتا طولانی از سفر باز می‌گشت، پیامبر(ص) به دخترش سفارش کرده بود که با خانه‌ای پاکیزه، لباسی مناسب، بدنی معطر و چهره‌ای آراسته به استقبال شوهرش برود و این با عصمت و زهد آن بانوی الهی منافات ندارد؛ زیرا زهد آن نیست که انسان از هیچ نعمت الهی استفاده نکند و در زندگی خصوصی به صورت ژولیده و ناآراسته باشد.

این‌که علی(ع) ناباورانه با این موضوع روبرو شد، شاید به این دلیل بود که آراستگی فاطمه(س) را -با آن‌که تنها اندکی از پایان مناسک حج او گذشته بود- بیش از گذشته یافت و این‌که ماجرا را از پیامبر(ص) جویا شد، نه -خدای ناخواسته- به دلیل دروغ‌گو پنداشتن همسرش بود؛ بلکه تنها برای اطمینان بیشتری بود که مشابه آن‌را در مورد پیامبران الهی(ع) نیز یادآور شدیم.

نتیجه آن‌که عصمت به این معنا نیست که دارندگان آن، هیچ‌گونه اختلاف سلیقه و یا ابهامی در مورد عمل‌کرد یکدیگر  نداشته باشند.

[1]. شیخ طوسی، محمد بن حسن‏، امالی، ص 401-402 ، قم، دار الثقافة، چاپ اول، 1414ق؛ شیخ صدوق، علل الشرائع، ج 2، ص 413، قم، کتابفروشی داوری، چاپ اول، 1385ق.

[2]. ر. ک: «حضرت ابراهیم و درخواست زنده شدن پرنده مرده».

[3]. ر. ک: «نافرمانی موسی (ع) از خضر (ع)».