در مورد ظالمان ستم‌کار و حامیان آنها، از امام علی(ع) نقل شده است:

«ثَلَاثٌ لَا یَنْظُرُ اللَّهُ إِلَیْهِمْ: الْعَامِلُ بِالظُّلْمِ، وَ الْمُعِینُ عَلَیْهِ، وَ الرَّاضِی بِهِ»؛[1]

سه گروه‌اند که خداوند نگاه محبت‌آمیز خود را از آنها دریغ می‌دارد: فرد ستم‌کار، یاور او در ظلم، و آن‌کس که راضی به این ظلم و ستم باشد.

امام صادق‌(ع) نیز در سخن مشابهی می‌فرماید:

«الْعَامِلُ‏ بِالظُّلْمِ‏ وَ الْمُعِینُ‏ لَهُ‏ وَ الرَّاضِی‏ بِهِ‏ شُرَکَاءٌ ثَلَاثَتُهُمْ‏»؛^[2]

فرد ستمگر، شخصی که به او کمک می‌رساند، و کسی که راضی به این ستم‌کاری است، هر سه نفرشان در ظلم و ستم با یکدیگر شریک‌اند!

این روایات هشداری است به ستم‌کاران و تمام کسانی که به گونه‌ای -حتی با سکوتی نشان از تأیید- با آنان هم‌کاری دارند. بر این اساس، پرهیز از هرگونه حمایت از ستم‌کار و حتی رضایت قلبی نسبت به ظلم، از آموزه‌‌های مهم این روایات است.[3]

البته با توجه به این‌که تعداد ستم‌کاران کم نیست و در زندگی اجتماعی شاید نتوان به صورت کامل با تمامشان قطع ارتباط نمود، داشتن ارتباط عادی اجتماعی با آنان، اگر در راستای کمک به ستم‌کاری آنها نباشد و یا از دیدگاه جامعه، وجود این ارتباط، نشانگر رضایت از ظلم و ستم انجام شده نباشد، نمی‌توان این دسته از ارتباطات را گناه دانست، اگرچه بهتر آن است که جز در موارد ضرورت، هیچ ارتباطی با آنان نداشته باشیم تا شاید آنان به این درک برسند که از سوی جامعه طرد شده‌اند و این انگیزه‌ای باشد تا از ستم دست بردارند.

[1]. لیثی واسطی، علی، عیون الحکم و المواعظ، محقق، مصحح، حسنی بیرجندی، حسین، ص 214، قم، دار الحدیث، چاپ اول، 1376 ش.‏

[2]. کلینى، محمد بن یعقوب، کافی، ج 2، ص 333، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، 1407ق.

[3]. ر. ک: «انواع و مصادیق ظلم در قرآن»؛ «نتیجه ظلم ظالم در دنیا».