در منابع تاریخی و روایی امامیه روایتی که دلالت بر جواز خوردن بول یا مدفوع پیامبر(ص) کند وجود ندارد؛ بلکه روایات دلالت دارد که آن حضرت بسیار بیشتر از دیگران اهتمام به رعایت امور اخلاقی داشتند که هیچکس بول و مدفوع ایشان را نبیند؛ از این رو هنگام سفر زمانی که نیاز به قضای حاجت داشت، از مردم فاصله می گرفت و از دید آنها پنهان می شد که کسی ایشان را نبیند.[1]

وانگهی در منابع آمده است که از صفات پیامبران و اوصیای آنان این است که بول و غائط آنان دیده نمی شود و خداوند به زمین فرمان می دهد که آن را فرو برد.[2]

اما تبرک به عرق یا آب دهان آن حضرت ایرادی ندارد؛ زیرا با توجه به خصوصیتی که برای آن ذکر کرده اند(خوشبو و معطر بودن و پاکیزه بودن و...) ایجاد تنفر و چندش در طرف مقابل نمی کرد، تا این کار را ضعفی برای مسلمانان یا آن حضرت بدانیم.

از جمله روایاتی که دلالت بر این مسئله دارد:

1. مسند ابن حنبل به سند خود، از «انس» روایت کرده است: حضرت رسول(ص) به منزل ما آمد و خوابید. مادرم ظرفی آورد و عرق حضرت را گرفت و در آن ظرف قرار داد. حضرت زمانی که بیدار شد گفت: ای ام سلیم این چه کاری است که انجام می دهی؟ مادرم گفت: این عرق شما است که آن را می گیرم تا در مواد خوشبو کننده بریزم تا خوشبوتر شود. آرى، بوى عرق چهره مبارک از هر بویى خوشبوتر بود.[3]
2. تاریخ بغداد به سند خود، از «عائشه» نقل می کند: هرگاه رسول خدا(ص) به قضاى حاجت می رفت، بعد از خروج حضرت، اثرى از مدفدع و ادرار مشاهده نمی کردم! در یکى از روزها، به ایشان گفتم: چگونه است که هرگاه به قضاى حاجت می ‏روید، من اثرى از زوائد بدن شما را مشاهده نمی کنم؟ رسول خدا(ص) در پاسخ فرمود: اى عایشه! مگر نمی ‏دانى اجساد ما، بر پایه ارواح بهشتیان آفریده شده است. این است که هر چه از ما دفع شود، زمین آن را می ‏بلعد!

مؤلف گوید: در روایتى که «قندوزى» مؤلف ینابیع المودّة نقل کرده، چنین آمده است: زیربناى وجودى آنان بر پایه ارواح بهشتى آفریده شده است.[4]

روایات در زمینۀ خوشبو بودن عرق پیامبر(ص) و تبرک به آن فراوان است و ما به همین مقدار بسنده می کنیم.

[1]. تمیمی مغربی، نعمان بن محمد، دعائم الإسلام، ج 1، ص 104، مصر، دار المعارف، 1385ق.

[2]. صدوق، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه، ج 4، ص 418، قم، جامعه مدرسین، 1413ق.

[3]. فیروز آبادی، سید مرتضی، فضائل الخمسة من الصحاح الستة، ج1، ص 19، تهران، اسلامیه، 1392ق.

[4]. همان.