همان‌گونه که می‌دانید حمد و سپاس از پروردگار بعد از پایان غذا مستحب است، و انسان می‌تواند بعد از صرف غذا به هر زبانی خداوند را حمد و سپاس گوید؛ اما دعایی که اکنون به نام دعای سفره مرسوم است، در منابع معتبر روایی به آن اشاره نشده است.

1. البته در روایات، دعای غذا با این تعابیر آمده است:

«... قال أبو عبد الله (ع)‏ اذکر اسم الله على الطعام و الشراب فإذا فرغت فقل الحمد لله الذی‏ یُطعِم‏ و لا یُطعَم‏»؛[1]

امام صادق‌(ع) فرمود: خوردن و آشامیدن را با نام خدا شروع کنید و در پایان بگویید ستایش پروردگارى را که مى‏خوراند؛ اما نیاز به خوردن ندارد.‏

2. «و روی عن أبی حمزة الثمالی عن علی بن الحسین (ع)‏ أنه کان إذا طعم قال‏:‌ الحمد لله الذی أطعمنا و سقانا و کفانا و أیدنا و آوانا و انعم علینا و أفضل، الحمد لله الذی یُطعِم‏ و لا یُطعَم‏»؛[2]

ابوحمزه ثمالى می‌گوید: امام سجاد(ع) هرگاه ‏غذا می خورد این دعا را مى‏‌خواند: سپاس خداوندى را که ما را غذا و آب مرحمت فرمود و روزى ما را خود به عهده گرفت، و ما را تأیید کرد و پناه و جایمان داد و به ما انعام فرمود و افزون نمود، و ستایش پروردگارى را که می‏خوراند و نمی‏خورانندش».

[1]. برقی، ابو جعفر احمد بن محمد بن خالد، المحاسن، محقق، مصحح، محدث، جلال الدین،‏ ج 2، ص 43، قم، دار الکتب الإسلامیة، چاپ دوم، 1371ق.

[2]. شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ج 3، ص 358، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1413ق.