دین اسلام برای آن‌که محیط و اجتماع کوچک خانواده استحکام بیشتری یافته و تداوم یابد، برای هر یک از زن و شوهر حقوقی در نظر گرفته و در مقابل این حقوق، وظایفی را نیز تعیین کرده است.

از طرفی نیز قوام، تحکیم و استمرار زندگی زناشویی به محبت، دوستی، تفاهم، احترام متقابل و به رسمیت شناختن و رعایت حقوق همدیگر است که در نتیجه منجر به وابستگی زن و شوهر نسبت به یکدیگر می‌شود.

البته این وابستگی عاطفی و عشق و علاقه نباید تا اندازه‌ای پیش رود و به گونه‌ای باشد که انسان را از یاد خدا غافل کند و منجر به فراموشی او و فرمان‌هایش شود که در این صورت پسندیده نیست. چنان‌که پروردگار حکیم در قرآن کریم می‌فرماید:

«یا أَیهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تُلْهِکمْ أَمْوالُکمْ وَ لا أَوْلادُکمْ عَنْ ذِکرِ اللَّهِ وَ مَنْ یفْعَلْ ذلِک فَأُولئِک هُمُ الْخاسِرُون‏»؛[1] ای کسانی که ایمان آورده‏‌اید! اموال و فرزندانتان شما را از یاد خدا غافل نکند! و کسانی که چنین کنند، زیان‌کارانند.

و یا می‌فرماید: «لَنْ تُغْنِی عَنْهُمْ أَمْوالُهُمْ وَ لا أَوْلادُهُمْ مِنَ اللَّهِ شَیئاً أُولئِک أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فِیها خالِدُون‏»؛[2] در برابر خداوند نه از اموالشان و نه از اولادشان هرگز کاری ساخته نیست. آنها اهل دوزخ‌ هستند [و] در آن جاودانه [می‌مانند].

همچنین می‌فرماید: «وَ لا تُطِعْ مَنْ أَغْفَلْنا قَلْبَهُ عَنْ ذِکرِنا وَ اتَّبَعَ هَواهُ وَ کانَ أَمْرُهُ فُرُطاً»؛[3] پس پیروی مکن‏ کسی را که قلبش او را بی‌خبر از یاد ما کرده و از هوای نفسش پیروی می‌کند و کار او تباه است‏.

در نتیجه این وابستگی نباید آنان را از واجبات حق اللهی و حق الناسی خود باز دارد و یا آنان را به سمت گناه بکشاند؛ زیرا حتی اگر بالاترین محبت و دلبستگی میان اعضای خانواده در این دنیا وجود داشته باشد، در صورت فراموشی خدا و معاد، در روز رستاخیز هر کدامشان به دنبال راه چاره‌ای برای خویشتن بوده و از یکدیگر می‌گریزند:

یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ وَأُمِّهِ وَأَبِیهِ وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِیهِ لِکُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَأْنٌ یُغْنِیهِ

روزی که هر فردی از برادر، پدر و مادر، همسر و فرزندانش می‌گریزد؛ زیرا هر کدامشان درگیر کاری هستند که توانایی توجه به دیگران را ندارند.

[1]. منافقون، 9.

[2]. مجادله، 17.

[3]. کهف، 28.