در کتاب‌های لغت چند معنا براى «سوره» بیان کرده‌اند؛ مانند: «منزلت بلند»، «حصار» و «دیوار گرد شهر».[1] راغب اصفهانی در دلیل نام‌گذاری سوره می‌نویسد: سوره قرآن را به جهت شباهت به حصار گرداگرد شهر [که در قدیم معمول بوده‏] بدین نام خوانده‌اند؛ چون همانند «دیوار شهر» آیات را دربرمی‌گیرد.[2]
«سوره» در اصطلاح قرآنى، بخش مستقلّى از کلام خدا است با نامى مخصوص که از چند آیه تشکیل شده و از سوره دیگر جدا می‌شود.[3]
تقسیم قرآن مجید و نام‌گذارى هر قسمت به «سوره»، به هدایت و تبعیّت از سخن خداست که در چند آیه «سوره» را به همین معنای اصطلاحى استعمال کرده است؛ مانند: «سُورَةٌ أَنْزَلْناها وَ فَرَضْناها وَ أَنْزَلْنا فِیها آیاتٍ بَیِّناتٍ لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ».‏[4]

---