سید بن طاوس نقل می‌کند: هنگامى كه زنان و فرزندان امام حسين(ع) از شام برگشتند و به عراق رسيدند، به راهنما گفتند: ما را از راه كربلا ببر. وقتى به جایگاه شهادت امام حسین(ع) و یارانشان رسيدند، جابر بن عبد اللَّه انصارى را با گروهى از بنى هاشم و مردى از آل رسول اللَّه(ص) دیدند كه براى زيارت امام حسين(ع) وارد شده بودند، همه در يک وقت وارد شدند، و با يک‌ديگر شروع به گريه و حزن كردند و به سر و صورت زدند. مجلس عزایی به پا كردند كه فوق العاده دلخراش و جگر سوز بود. زنان آن ديار نيز به ايشان پيوستند و عموماً چند روزى عزادارى كردند.[3]
.[1] مجلسی، بحار الا نوار ، ج 98 ، ص 329، بیروت، «عَلاماتُ المُؤمِنِ خَمسٌ : صَلاةُ اِحدی وَ خَمسین وَزِیارَةُ الا ربَعین ...».
.[2] طبري ،محمد بن علي، بشارة المصطفي، ص 126، قم، مؤسسه النشر الاسلامي، چاپ اول، 1420ق.
[3] . مجلسی، محمد باقر، بحار الأنوار، ج 45، ص 146، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، چاپ دوم، 1403ق.
