روایاتی وجود دارند که علم و دانش را نور اعلام می‌کنند:
«الْعِلْمُ‏ نُورٌ یَقْذِفُهُ اللَّهُ فِی قَلْبِ مَنْ یَشَاء»؛[1] علم، نوری است که خدا آن‌را در دل هرکس می‌­‌خواهد می‌‌­اندازد.
«لَیْسَ الْعِلْمُ بِکَثْرَةِ التَّعَلُّمِ وَ إِنَّمَا هُوَ نُورٌ یَقْذِفُهُ اللَّهُ تَعَالَى فِی قَلْبِ مَنْ یُرِیدُ اللَّهُ أَنْ یَهْدِیَه.‏..»؛^[2]
دانش با یادگیری زیاد به دست نمی‌آید؛ چرا که علم، نوری است که خدا در قلب هر کس که هدایتش  را بخواهد، قرار می‌دهد.
اگرچه این روایات دارای سند پیوسته نیستند، ولی با توجه به روایات دیگری که محتوای مشابهی دارند، مورد پذیرش خواهند بود.
اما در‌باره این‌که چه دانش‌هایی نور بوده و روشنایی‌بخش می‌باشند، روایات دیگری وجود دارد که می‌تواند پاسخ‌گوی این مسئله باشد، مانند:
هنگامی که آیۀ: «فَمَنْ یُرِدِ اللَّهُ أَنْ یَهْدِیَهُ یَشْرَحْ صَدْرَهُ لِلْإِسْلام‏ ...»[3] نازل شد، یاران پیامبر(ص) از ایشان در مورد این آیه و «شرح صدر» توضیح خواستند. ایشان فرمودند: «نُورٌ یَقْذِفُهُ‏ اللَّهُ فِی قَلْبِ الْمُؤْمِنِ ...»؛ شرح صدر، نوری است که خدا آن‌را در دل مؤمن انداخته و سینۀ او را گشاده می­‌کند.
بار دیگر از آن‌حضرت پرسیده شد که آیا نشانه‌­ای روشن برای این هدیۀ پروردگار وجود دارد؟! ایشان فرمودند: بلی! روی آوردن به خانۀ جاودانی آخرت و کنده شدن از خانۀ فریب‌دهنده دنیا و آمادگی برای مرگ قبل از آمدنش![4]
با توجه به این روایت، شاید بتوان گفت که مراد از علم و دانشی که در روایات اول به عنوان نوری اعلام شده که خدا در دل افراد می‌اندازد، دانش‌هایی است که به انسان‌ها شرح صدر بخشیده، توجه انسان به جهان آخرت را بیشتر نموده و پای­‌بندی او به دنیا را کمتر می‌کند.