وحی مراتب و انواعی دارد که وحی خاص با رحلت پیامبر اسلام(ص)‌ پایان یافت؛ اما وحی عام؛ یعنی الهام و علم غیب، و نیز تبیین و تفسیر کلام وحی، برای ائمه اطهار(ع) همچنان امکان‌پذیر بود. و این موضوع با آموزه‌های دینی منافاتی ندارد؛ چرا که افرادی مانند حضرت مریم(س) نیز شنوای صدای وحی بودند:

«وَ إِذْ قالَتِ الْمَلائِکةُ یا مَرْیمُ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفاک وَ طَهَّرَک وَ اصْطَفاک عَلی‏ نِساءِ الْعالَمینَ»؛[1] و [یاد کن‏] هنگامی را که فرشتگان گفتند: ای مریم، خداوند تو را برگزیده و پاک ساخته و تو را بر زنان جهان برتری داده است.

همچنین از روایات می‌توان برداشت کرد که امام معصوم(ع) صدای وحی را می‌شنود:

حسن بن عباس معروفی طی نامه‏ای از امام رضا(ع) پرسید: فرق بین رسول و نبی و امام چیست؟ امام(ع) فرمود: جبرئیل بر رسول نازل می‌شود و او را می‏بیند و صدایش را می‌شنود؛ اما جبرئیل بر نبی نازل می‏شود؛ اما گاهی اوقات در خواب به او خبر می‌دهند، مانند خواب ابراهیم نبی(ع) صدا را می‌شنود و گاهی شخص را می‏بیند و کلام را نمی‌شنود؛ اما امام کلام را می‌شنود و شخص را نمی‏بیند.

و نیز بر اساس برخی از روایات، امام علی(ع) در مواردی صدای وحی را می‌شنید:

1. امام علی(ع) در خطبه قاصعه فرمود:

«پیامبر(ص) هر سال در حراء خلوت می‏گزید، من او را می‏دیدم و جز من کسی وی را نمی‏دید. آن هنگام جز خانه‏ای که رسول خدا(ص) و حضرت خدیجه(س) در آن بودند، در هیچ خانه‏ای مسلمانی یافت نمی‌شد، من سوّمین آنان بودم. روشنایی وحی و پیامبری را می‏دیدم و بوی نبوت را استشمام می‏کردم. من هنگامی که وحی بر حضرتشان فرود می‌آمد، نالۀ شیطان را می‌شنیدم».[2]

2. امام صادق‌(ع) فرمود: «امام علی(ع) قبل از آغاز رسالت همراه رسول خدا(ص) نوری می‌دید و صدایی(وحی) را می‌شنید».[3]

[1]. آل ‌عمران، 42.

[2]. سید رضی، محمد بن حسین، نهج البلاغة، محقق، صبحی صالح، ص 300 – 301، قم، هجرت، چاپ اول، 1414ق.

[3]. ابن أبی الحدید، عبد الحمید بن هبه الله، شرح نهج البلاغة، محقق، مصحح، ابراهیم، محمد ابوالفضل،‏ ج 13، ص 210، قم، مکتبة آیة الله المرعشی النجفی، چاپ اول، 1404ق.